In de wereld van het interieurontwerp zijn er maar weinig elementen die het gewicht van de geschiedenis dragen en tegelijkertijd zo hedendaags aanvoelen als een handgemaakt Gabbeh tapijt. Deze opmerkelijke tapijten, met hun felle kleuren en minimalistische ontwerpen, zijn hun nederige oorsprong ontstegen en zijn uitgegroeid tot begeerde stukken in huizen over de hele wereld. Maar wat zijn Gabbeh tapijten precies en waarom hebben ze de harten van ontwerpers en huiseigenaren veroverd? In dit artikel, geïnspireerd door Parviz Tanavoli's boek "Gabbeh: Art Underfoot" (2004), verkennen we de fascinerende reis van deze unieke tapijten.
Gabbeh: Kunst onder de voeten (2004). Beeld met dank aan Parviz Tanavoli.
Gabbeh: Kunst onder de voeten (2004)
Dit baanbrekende werk is de eerste uitgebreide studie die uitsluitend is gewijd aan Gabbeh tapijten, waardoor deze vaak over het hoofd geziene textielsoorten hun rechtmatige plaats krijgen in de canon van de textielkunst. Door middel van nauwgezet onderzoek en prachtige fotografie traceert Tanavoli de evolutie van Gabbeh van praktische nomadische vloerbedekking tot internationaal erkende kunstvormen.
De opkomst van een ondergronds icoon
Oude oorsprong van Gabbeh
Gabbeh als artistieke expressie van nomadische wevers
Gabbeh tapijten worden gekenmerkt door hun dikke pool die ze een unieke zachte textuur geeft.
Klik op een tapijt om de details te bekijken.
De kunst onder onze voeten
Bauhaus en Gabbeh: Convergerende esthetiek
In een fascinerende parallel die wordt onderzocht in "Gabbeh: Art Underfoot" onthult Tanavoli hoe de Bauhaus-beweging aan het begin van de 20e eeuw onafhankelijk tot ontwerpprincipes kwam die opmerkelijk veel lijken op die van traditionele Gabbeh-tapijten. De Bauhaus school, opgericht in 1919 Duitsland onder Walter Gropius, probeerde de kunstmatige scheiding tussen kunst en industrie te overbruggen - een scheiding die historisch gezien niet had bestaan. Bauhaus ontwerpers zoals Gertrud Arnt creëerden tapijten met geometrische composities en gedurfde kleurblokken die opvallend veel leken op de Gabbeh ontwerpen, ondanks het feit dat ze geen kennis hadden van deze Iraanse tribale textielen. Tanavoli wijst op een specifiek "kheshti" (tegel) compositiedeken ontworpen voor Gropius' kantoor dat een griezelige gelijkenis vertoont met traditionele Gabbeh patronen. Welke culturele krachten leidden ertoe dat deze enorm verschillende tradities samenkwamen in identieke ontwerptalen? En waarom werden de resulterende werken zo verschillend beoordeeld door de kunstwereld? We zullen deze vragen onderzoeken in een ander artikel (verschijnt binnenkort).
Traditioneel handwerk en milieuverantwoordelijkheid
- Wol afkomstig van de eigen schapen van de wevers, vaak met ongeverfde natuurlijke kleuren (grijs, wit, zwart en bruin)
- Natuurlijke verfprocessen met inheemse plantaardige materialen uit de regio's
- Handspintechnieken waarvoor geen elektriciteit nodig is
- Levensduur van het eindproduct: veel antieke Gabbeh-tapijten zijn na tientallen jaren nog steeds in gebruik.
Deze praktijken staan in contrast met de moderne tapijtproductie, waarbij vaak chemische kleurstoffen, synthetische materialen en energie-intensieve productie gebruikt worden. De nomadische oorsprong van Gabbeh betekende ook dat materialen lokaal en duurzaam moesten worden ingekocht - een praktijk die vandaag de dag in veel traditionele weefgemeenschappen nog steeds wordt toegepast.
Leven met Gabbeh in moderne huizen
Je Gabbeh vinden
Over Parviz Tanavoli
Parviz Tanavoli in zijn studio. Afbeelding met dank aan Parviz Tanavoli.